Вёска Гарадная Столінскага раёна Брэсцкай вобласці вядома з 1448 г. У 1670–1772 гг. мела Магдэбургскае права і свой герб, што сведчыць аб высокім узроўні эканамічнага развіцця паселішча. У наваколлях Гарадной шмат стагоддзяў людзі выкарыстоўваюць высокаякасныя тугаплаўкія гліны, што вызначыла характар заняткаў мясцовага насельніцтва. Рамеснікі выраблялі шматлікія віды гаршкоў, місак, глечыкаў, за якімі замацавалася назва «гараднянскія». Амаль у кожным падвор’і меліся ганчарныя кругі, горны і печы для абпальвання.

Рабочы пасёлак Рэчыца Столінскага раёна знаходзіцца за 7 км ад райцэнтра. У 1886 г. — сяло, 31 двор, 332 жыхары, дзейнічала праваслаўная царква. У 1897 г. — 495 жыхароў. З 1960 г. — рабочы пасёлак, цэнтр пасялковага Савета. У 2002 г. 6838 жыхароў, у 2019 г. — 5884. Дзейнічаюць чыгуначная станцыя Гарынь, Гарынскі камбінат будаўнічых матэрыялаў, Гарынскі кансервавы завод, лесазавод і інш.

Старажытны Давыд-Гарадок Столінскага раёна Брэсцкай вобласці заўсёды быў свабодным. Калі адбывалася запрыгоньванне сялян, яго жыхары сталі членамі саслоўя свабодных мяшчан. Мяшчане былі падатным саслоўем: плацілі падымное, ардыншчыну, выконвалі іншыя абавязкі. У 1558 г. Гарадок Давыдаў стаў прыватнаўладальніцкім горадам князёў Радзівілаў, уваходзіў у Клецкую ардынацыю. Гараджане жылі на зямлі князя, мелі зямельныя надзелы, якія арандавалі ў князя, за што павінны былі плаціць чынш і адбываць паншчыну, выконваць замкавыя, дарожныя і іншыя павіннасці.

Давыд-Гарадок Столінскага раёна Брэсцкай вобласці мае багатую і адметную гісторыю. Заснаваны ў 1100 г. валынскім князем Давыдам Ігаравічам, унукам Яраслава Мудрага. Паселішча месцілася на насыпной гары правага берага ракі Гарынь. У ХIV – пачатку ХVІІІ стст. тут існаваў драўляны замак, дасюль захавалася гарадзішча «Замкавая гара». Удзельнае Гарадзецкае княства Трокскага ваяводства ў 1509 г. было далучана да Пінскага княства. З 1551 г. — прыватнаўласніцкі горад князёў Радзівілаў з Магдэбургскім правам.

Валянціна Васільеўна Мірановіч нарадзілася 16 красавіка 1949 г. у г. Давыд-Гарадок Столінскага раёна Пінскай (цяпер Брэсцкай) вобласці. Закончыла сярэднюю школу ў 1966 г. і прыйшла працаваць літаратурным супрацоўнікам у столінскую раённую газету «Навіны Палесся». У 1972 г. завочна закончыла факультэт журналістыкі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта імя У. І. Леніна.

У пачатку ХVI ст. у Давыд-Гарадку ўзнік новы від рамяства — вытворчасць высакароднага царкоўнага ўбранства. Вырабы мясцовых майстроў сталі шырока вядомы, з’яўляліся заказчыкі з іншых месцаў, горад стаў цэнтрам царкоўнага мастацтва своеасаблівага палескага накірунку.

Уладзімір Паўлавіч Субат нарадзіўся 7 снежня 1950 г. у г. Століне Пінскай (цяпер Брэсцкай) вобласці. Бацька, Павел Савіч, быў калгаснікам. Валодзя рос працавітым хлопчыкам, дапамагаў бацькам — капаў бульбу, агароды прыбіраў. У школе быў сакратаром камсамольскай арганізацыі.

Ларыса Фёдараўна Вырко (у дзявоцтве Буранкова) нарадзілася 11 кастрычніка 1954 г. у в. Дзяляцічы Навагрудскага раёна Гродзенскай вобласці ў сям’і настаўнікаў. У 1957 г. сям’я пераехала ў Магілёўскую вобласць. Дзіцячыя і юнацкія гады Ларысы прайшлі ў в. Брацькавічы Касцюковіцкага раёна. Бацька Фёдар Герасімавіч Буранкоў працаваў дырэктарам мясцовай сярэдняй школы, маці Надзея Захараўна – настаўніцай беларускай мовы і літаратуры.

Дзмітрый Іванавіч Цубер нарадзіўся 26 снежня 1939 г. у г. Давыд-Гарадку Пінскай (цяпер Брэсцкай) вобласці. Дзед і бацька займаліся сталярнай справай. У школу пайшоў адразу пасля Вялікай Айчыннай вайны.

Пры Столінскім раённым Доме культуры ў 1973 г. быў створаны самадзейны харавы калектыў. Яго арганізатарам і першым мастацкім кіраўніком быў Мікалай Рыгоравіч Вайцяхоўскі. Калектыў, які аб’яднаў апантаных людзей, якія не ўяўлялі свайго жыцця без народнай творчасці, музыкі і песні, ад года ў год развіваўся, сталеў, удасканальваў свае выканальніцкае майстэрства.

Асноўныя накірункі творчасці – адраджэнне, захаванне, развіццё і папулярызацыя песеннай спадчыны Століншчыны і Беларусі. Хор стаў лаўрэатам I Усесаюзнага фестывалю самадзейнай мастацкай творчасці працоўных (1975–1977). У 1977 г. за творчыя дасягненні і актыўную канцэртную дзейнасць хору «Крыніца» было прысвоена ганаровае званне «Народны самадзейны калектыў», якое ён нязменна пацвярджае.